Jeeptour Salar de Uyuni, dag 3

Vandaag mogen we uitslapen, het ontbijt is pas om 8 uur. We hebben een wat kortere reisdag omdat we gisteren in overleg met Elvis zijn doorgereden naar een lagere slaapplek. In de hoop dat de klachten van hoogteziekte wat minder worden bij Naomi en Janine. En dat is inderdaad het geval, beiden zijn aanzienlijk fitter dan gisteren, gelukkig. Vandaag zakken we geleidelijk verder af van 4100 meter naar 3650, het niveau van de Salar de Uyuni. Met voor de zekerheid nog een Brufen gaan we het vandaag proberen. Voor vertrek nemen de jongelui nog hartelijk afscheid van de topattractie van deze tour, twee schattige puppies! Onze tocht begint bij een aantal bizarre rotsformaties, die in de ijstijd zijn gevormd uit lava, dat opborrelde uit vulcanen en in verticale structuren stolde tussen de spletsen van de gletsjers. We zien de 'copo del mundo', 'el camello' (een dromedaris, dus daar moet Damaris mee op de foto!) en bij 'Italia perdida' kunnen we omhoog klimmen langs een rotsformatie en wat rondwandelen. Janine waagt zich hier nog maar niet aan en ook Naomi moet het na een eerste poging opgeven vanwege duizeligheidsklachten.

Bij de volgende stop gaan we met z'n zessen op pad, want we moeten een eindje lopen naar de Laguna Negra, en Elvis en Miguelina wijzen ons de weg. Onderweg zien we verschillende Chinchilla's, heel leuk! In het laguna negra groeit hetzelfde riet dat ook op het Titicaca meer wordt gebruikt om de drijvende rieteilanden en boten van te maken. Van Lago Negro, waar we op een uitkijkpunt even heerlijk van de zon genieten gaan we verder naar Canon Anaconda. Ook hier een uitkijkpunt met in de diepte als een groen slingerende slang een riviertje, de anaconda. Hier zien we tot ons groot enthousiasme twee condors vliegen! Jonathan houdt bij hoog en laag vol dat er nog een armadilllo gevonden moet worden, maar volgens ons is ons lijstje met 'te spotten dieren' echt wel compleet. We lunchen vandaag bij 'restaurant Toyota', oftewel Miguelina maakt op de achterklep van de Toyota onze lunch klaar, die we op de grond zittend opeten. Ze heeft zowaar vanochtend warm eten staan klaarmaken en dat in dekens gewikkeld meegenomen, dus we eten zelfs warm! In de kleine zoutwoestijn die we daarna doorkruisen zien we onze eerste luchtspiegelingen en we stoppen even in een half verlaten dorpje aan een spoorlijn. Hier verkopen ze allerlei soorten speciaalbiertjes, dus Jonathan en Naomi gaan cocabier, cactusbier en quinoabier keuren. Het cocabier kan ermee door, maar er gaat toch niets boven een goede Hertog Jan. Om half vier komen we aan bij ons laatste hostel, en dit is een bezienswaardigheid op zich: een zouthostel, waarvan de muren en de bedden zijn gemaakt van zoutbokken. Het ziet er mooi uit, en het ruikt er heerlijk fris. De warme douches worden meteen door ons geconfisceerd en wat is dat heerlijk na drie stoffige dagen in de auto! Helaas schiet het Naomi meteen na het douchen in de rug, het arme kind kan niet op of neer. Weer ibuprofen, en vroeg naar bed.  Bij het eten pakken Elvis en Miguelina nog een keer flink uit: Miguelina heeft naast de lasagne een glutenvrij rijsttaartje gemaakt voor Janine. Beiden zijn met ketchup versierd met de tekst 'los salares'. En Elvis maakt een fles rode wijn open. Helaas moet Janine er in haar eentje van genieten, omdat Naomi echt vroeg haar bed in duikt. We volgen snel haar voorbeeld, want de laatste dag gaan we om 5:15 op pad, om de zon te zien opgaan over de Salar.