Alweer thuis, toch nog een verslagje La Paz/Titicaca

1 augustus 2018 - Amersfoort, Nederland

Zoals gezegd: de laatste dagen hebben we alleen nog foto's geupload, omdat we geen laptop meer hadden. En geen zin om naar een internetcafe te gaan. Toch was La Paz en Titicaca nog wel de moeite waard om over te vertellen. De vlucht naar La Paz was mooi, met uitzicht over de Andes, en bij aankomst zagen we in de verte het Titicacameer al liggen. En natuurlijk de Illimani en andere besneeuwde hoge toppen die om La Paz en El Alto heen liggen. El Alto ligt op de hoogvlakte naast La Paz, op 4100 meter. Hier is het vliegveld, en van de hoogvlakte zie je La Paz langs de berghellingen omlaag liggen. Het centrum van La Paz ligt zo'n 500 meter lager. Om daar te komen maakten we gebruik van een nieuwigheidje: sinds enkele jaren heeft La Paz kabelbanen, "mi teleferico". Dit is echt absurd, deze moderne apparatuur in een stad die er verder zo arm uitziet. Eerst met de taxi naar het kabelbaanstation, en dan met de kabelbaan naar beneden. Wat een uitzicht!

Mi teleferico, linea rojaNaomi en mi telefericoJonathan en mi telefericoEnjoying the view, in ‘Mi Teleferico’

Van het eindstation van de kabelbaan naar het hotel was 'maar'  een kwartiertje lopen, alleen had Janine geen rekening gehouden met alle trappetjes en steile straatjes die we moesten lopen, en natuurlijk kapotte trottoirs. Het hotel was pal in het centrum en naar bleek midden op de 'mercado da hechiceria', de heksenmarkt. Hier worden geneeskrachtige kruiden verkocht en je toekomst voorspeld. Maar wat vooral opvalt zijn de gedroogde lama's en lama foetussen die overal hangen. Ze worden gekocht om onder de drempel van een nieuw te bouwen huis te begraven en brengen dan geluk. Tuurlijk. Behalve de heksenmarkt is in ons straatje ook DE souvenirmarkt van La Paz, dus we treffen het. Op de eerste dag nemen we hier alvast een kijkje. En tegenover het hotel blijkt een behoorlijk toeristisch lunchcafeetje te zitten, Carrot Tree. Op heerlijk zachte banken, omringd door andere toeristen met opschrijfboekjes en smartphones genieten we van een redelijk westerse lunch, geserveerd door Engels sprekend personeel. Even relaxen!

De straatjes van La Paz centrum verkennen, overal vlaggen voor 6 augustus onafhankelijkheidsdagLunch bij the carrot treeEen bonte verzameling mutsen, sjaals, wanten, kleden etc.Kleden in allerlei kleuren!La Paz centrumBoliviaans bier testenEn tot besluit een lekker chocolade dessertHotel tegenover de mercado de hecharia, heksenmarkt, met gedroogde llama foetussen die geluk brengen.

De volgende dag vertrekken we al vroeg naar het Titicaca meer. Het is een busreis van ongeveer vier uur, en in verband met Peruaanse feesten vertrekken we extra vroeg, zodat we ruim voor de lunch in Copacabana zijn. Net over de helft moeten we de straat van Tiquina oversteken, wij in een bootje en de bus op een veerpont. Boeiend om te zien hoe al die veerponten heen en weer laveren met alleen een buitenboordmotor en een flinke afduwboom. In Copacabana hebben we twee uur tot de boot gaat, dus we zoeken een restaurantje op om ons gemist ontbijt te compenseren. Janine heeft voorwerk gedaan en weet dat La Cupula erg goed bekend staat. Dus daar klimmen we naartoe. Het eten is inderdaad prima, en de tuin van het hotel nog beter. Daar houden we het wel vol tot we naar de boot moeten. Een Zuid-Afrikaanse dame, die we in de bus al zagen (en vooral hoorden, want ze mopperde wat af), wil zich graag bij ons aansluiten zodat ze niet alleen op het eiland is. Prima, vinden we, maar dat hadden we beter niet kunnen zeggen.

Veerpont voor de bussenOp weg naar Titicaca moeten we over met een veerpont, de bus en de passagiers apart.Lunchen met uitzicht over de baai van Copacabana

Na een boottocht van een warm uur komen we aan op Isla del Sol. Het is een indrukwekkend gezicht, dit enorme meer van 8400 km2, waar hier en daar geen eind aan lijkt te komen! Op Isla del Sol blijven we een nachtje, omdat je anders na een uur alweer terug moet op de boot. Van het haventje beneden is het een steile klim omhoog naar het dorpje Yumani. Daarna kan je redelijk vlak over kleine paadjes verder lopen naar het hostal. We hebben gereserveerd bij Refugio Ecologico Kalluchi. Daar blijkt dat er voor ons een vierpersoons kamer is klaargemaakt in plaats van twee tweepersoons. Op zich geen probleem, ware het niet dat bed nummer vier zelfs voor Damaris te kort is. Dat moet dus opgelost. Intussen heeft de Zuid-Afrikaanse dame ruzie met de eigenares van het hostel: ze heeft niet veel geld mee en probeert de prijs te drukken, terwijl de eigenares juist probeert het maximale aan dollars binnen te halen. Ze komen er niet uit en de dame wil naar een andere slaapplaats op zoek. Maar dan blijkt er geld verdwenen en dat zou aan haar liggen. Wij hebben er de hele tijd bij gezeten en volgens ons kan ze het niet gedaan hebben, maar de eigenares houdt voet bij stuk. Als de dame roept dat er dan maar politie moet komen bindt de eigenares wat in, en de dame vertrekt. Wij spreken af dat we 's avonds in het hostal blijven eten, nadat we de zonsondergang hebben gezien. 

Zonsondergang op Isla del SolDe Inca stairs, van de haven steil omhoog naar de rest van het eilandOns hostal: refugio ecologico kalluchi. Vergeet het refugio (toevluchtsoord)Alpaca’s

Naomi en Janine gaan op pad om naar de andere kant van het eiland te lopen waar je de zonsondergang kan zien. We hebben op de kaart gezien waar een goed uitkijkpunt is, maar dat valt al lopend toch tegen, dus we nemen een shortcut naar een punt dat minder hoog is, maar waar we lekker kunnen zitten en foto's maken. Als de zon onder is lopen we terug. Het is bijna zeven uur, dus we gaan vast naar de eetruimte. We hadden zeven uur, half acht afgesproken voor het avondeten. Maar dat is raar: de eetruimte is afgesloten en in de keuken is helemaal niemand. Er staat ook geen eten op. Overal om het hostel heen gezocht en geroepen, maar er lijkt echt niemand te zijn. Daar balen we van, want nu moeten we in het donker naar het dorpje. Zaklampen mee en op pad, en het lukt ons om een plek te vinden waar we kunnen eten. Daarna duiken we onze bedden in. Helaas is er nu geen water meer. Daarvoor had Naomi nog gedouched, maar dat was ook al met minimaal en lauw water. De kussens op de bedden zijn keihard, dus we gaan redelijk mismoedig slapen. Janine heeft last van de hoogte en voelt zich 's nachts erg beroerd. Met Ibuprofen gaat het gelukkig wat beter.

De volgende ochtend is Janine op tijd wakker om de zonsopgang te kunnen zien. De eigenares van het hotel is er ook weer, en op de vraag wat er mis is gegaan met het avondeten blijkt dat ze even nog wat boodschappen was gaan halen voor het eten. Maar dat had ze wel even kunnen zeggen, Jonathan en Damaris waren er gewoon. Jammer van de miscommunicatie. We ontbijten, nemen ons voor om hier nooit weer te logeren en gaan terug richting het haventje. Dit keer alleen afdalen, dat scheelt alweer. We zouden nog wandelingen over het eiland kunnen maken, maar zowel Janine als Naomi zijn niet echt fit en voelen de hoogte goed. Rustig aan dus maar vandaag. We vullen de dag tot de boot vertrekt met spelletjes, boekje lezen, filmpjes kijken, foto's maken en natuurlijk koffie en lunch op verschillende terrasjes. Tussen de bedrijven door maken we een beoordelingssysteem voor de toiletten.

Ook Bolivia gaat met zn tijd mee: een traditionele Urosboot van gevlochten riet, met buitenboordmotoren.Picnic aan de haven met de resten van de pizza van gisterenNa de lunch een potje BoonanzaWe hebben een beoordelingssysteem ontwikkeld voor de toiletten onderweg!Filmpje kijken tot de boot er isEn weer terug naar copacabana

Weer een uur terug met de boot, dan snel eten voordat een uur later de bus naar La Paz vertrekt. We zijn blij als we 's avonds in ons hotel op dezelfde kamer terug komen en weten de schone kamer, zachte bedden en warme douche zeer te waarderen. Ook ons laatste dagje La Paz houden we rustig: over de marktjes slenteren, souvenirs kopen (Jonathan een ukelele en Damaris een fluit, en alledrie dames natuurlijk ook nog kleren), nog een keer lunchen bij Carrot Tree..... Daar is het zo druk dat onze lunch naadloos overloopt in het cocktailuurtje, waar we dan ook maar even van meegenieten. Dan wat rondhangen op de hotelkamer en op tijd avondeten. Bij Little Italy laten we ons nog een keer goed verwennen, en dan zit onze vakantie erop!

Te weinig tijd om te eten, de bus naar La Paz wacht niet! Dan de pizza maar weer mee voor onderweg!Laatste dagje, ontbijt op het dakterras van het hotel, mooi uitzicht!Damaris helemaal blij met haar nieuwe vest een haar bord ravioli.Rustig aan op je laatste vakantiedag, na de lunch is het happy hour: caipirinha! Mojito!

Om half drie gaat de wekker, want om drie uur komt de taxi voor rijden. We hebben nog een benauwd moment bij de luchthaven, als onze tickets niet op orde lijken te zijn (foutje vliegmaatschappij) en er vervolgens uberkritisch gekeken wordt naar onze paspoorten, toestemmingsverklaringen e.d. Bij de grenspassage vanuit Argentinie hebben we een los papiertje in onze paspoorten gekregen als bewijs van inreis in Bolivia. Volgens de beambte bij de incheckbalie is dit geen geldig papier. Gelukkig denkt de douanebeambte waar hij ons naartoe stuurt, anders over en dan kunnen we toch op reis. Dat gaat verder allemaal voorspoedig, dus op 1 augustus staan we 's middags met onze bagage weer voor onze eigen voordeur. Home sweet home! Het was echt een super reis om te maken, we hebben heel veel gezien en gedaan. Maar nu is het ook fijn om weer terug in Nederland te zijn.

Lekker en gezond lunchen met verse sapjes op vliegveld Sao Paulo

Foto’s