Jeeptour Salar de Uyuni, dag 4

Om 4:50 gaat de wekker en net voor half zes staan we met onze spullen bij de auto. Snel gaan Jonathan en Elvis opladen, zodat we om 5:40 wegrijden de inktzwarte nacht in. Hoe Elvis het doet weten we niet, maar zelfs in de zoutwoestijn, waar wij nauwelijks sporen ontdekken, laat staan een weg, houdt hij koers richting onze bestemming. Dat blijkt Isla Incahuasi te zijn, een rotsachtige formatie midden in de witte zee van de zoutwijstijn, bezaaid met grote cactussen. Incahuasi betekent 'huis van de Inca's', hier wordt nog steeds eer betoond aan moeder aarde, 'Pachamamma'. Elk jaar op 1 augustus is hier een groot feest waar mensen van heinde en ver naar toe komen om hun wensen (nieuwe auto, echtgenoot, kind etc) aan Pachamamma voor te leggen. Wij klimmen naar de top van het eiland, met heel veel andere toeristen, terwijl het heel langzaamaan lichter wordt. Boven gekomen wachten we het opgaan van de zon af. Een groepje mensen zit meerstemmig liedjes te zingen, beetje spooky. Intussen is het hartstikke koud, ondanks winterjassen mutsen en wanten staan we te bibberen. Dus zodra we de eerste zonnestralen begroet hebben (letterlijk), gaan wij zo snel mogelijk terug naar beneden, waar ons ontbijt op ons staat te wachten. Buiten, op een zouttafel, en we mogen zitten op echte zoutbankjes. Allemaal leuk en aardig, maar als je wilt verkleumen moet je dat doen, dus wij blijven liever staan. Zo koud hebben we het nog niet gehad, we zijn blij dat we weer in de auto zitten. We zijn ongemerkt in de nacht de Salar al een eind op gereden. Dit is een zoutvlakte van 12000 km2, dat is 1/3 van Nederland dus echt huge! De Salar is vooral bekend van de grappige perspectieffoto's, en daar gaan wij er ook een aantal van maken. Dat valt nog niet mee, want ten eerste ontbreekt het ons aan ideeen en ervaring, ten tweede is Naomi voor niets te porren omdat haar rug zo'n pijn doet. En laten we wel wezen, dit soort artistieke acties moeten we normaal gesproken van Naomi verwachten. Janine doet nog wat halfslachtige pogingen, maar geeft het dan ook op. Dat is Elvis te gortig, je gaat niet van de Salar weg zonder mooie foto's. Dus we worden links en rechts gecommandeerd, en uiteindelijk hebben we een flink aantal leuke plaatjes. Dan krijgt Jonathan opeens inspiratie en maken we nog een grappige 'Janine-eet-Naomi' foto.

Ook hier is een zouthostel te zien, maar hier zijn ook de tafels en bankjes nog van zout. Dit hostel is alleen als museum in gebruik en wordt niet gebruikt om in te slapen. We vragen een paar toeristen om een foto van onze hele groep te maken. Dan kunnen we in Colchani nog wat souvenirs komen op een supertoeristisch marktje en is het tijd voor lunch. Bij de lunchstop is weer een winkeltje, waar Naomi een broek koopt. Jonathan trapt een balletje met het jongetje dat de wc beheert en de meiden spelen wat met de hond Lola. Dan rijden we verder naar onze laatste stop voor het eind van de tour: de 'cemeterio del trenes' het treinenkerkhof. Hier zijn een aantal decennia geleden de treinen gedumpt die overbodig geworden waren met het stoppen van de export van mineralen naar Chili. Het ziet er niet uit, al die oude verroeste locomotieven, maar het levert wel mooie plaatjes op. (die allemaal op de camera staan, dus volgen later....) Tenslotte nemen we op station Uyuni afscheid van onze geweldige gids/chauffeur en kokkin, en maken ons op voor een half etmaal wachten. Net voor middernacht vertrekt onze trein naar Oruro. In Uyuni is geen bagagedepot, dus we sjokken wat door de stad met onze bagage, Jonathan met twee tassen om Naomi te ontzien. Maar dat werkt niet echt super, dus zoeken we een hotelkamer. Hier rusten we wat, Naomi slaapt en de andere drie doen spelletjes. Na het eten blijkt er een gaslucht op onze gang te hangen en dat vinden we spannend, dus om tien uur verlaten we het hotel en gaan richting station. Daar kunnen we gelukkig om elf uur al in de mooie treincoupe.