Weekend in Cochabamba

Opeens zijn we vanuit reizen en rondtrekken terug in een 'gewoon levensritme' met werkweken en weekenden. Dus na een dagje Atiy is het gewoon zaterdag en dan is er geen school, dus ook geen huiswerkbegeleiding. Anna gaat op zaterdag altijd heel vroeg naar de markt en wil daarna bij een zieke vriendin op bezoek. We spreken af dat wij zelf onze gang gaan en dat we elkaar tegen half twaalf treffen bij weeshuis Salomon Klein. Janine heeft daar drie jaar geleden ook twee weken geholpen, en vandaag is er een fundraising om dalende inkomsten te compenseren. De gemeente heeft opeens besloten verschillende projecten te korten. Zowel Atiy als het weeshuis hebben daar last van, het gekke is dat aan Anna verteld is dat het lunchproject moet inleveren ten gunste van de weeshuizen, maar dat blijkt niet het geval.

Anna legt ons uit welke trufi (taxibusje) we kunnen nemen naar de stad, en daar gaan we. We snappen nog niet helemaal hoe het werkt, waar de goede instapplaats is, hoe het werkt met medepassagiers die in willen stappen terwijl wij denken dat de bankjes vol zijn :) en met betalen. Maar al doende leert men: op het voorbankje kunnen twee passagiers naast de chauffeur, Jonathan. En betalen doe je na afloop. We zijn wat aan de vroege kant dus lopen nog langs het adres waar Janine drie jaar geleden gewoond heeft, dat is dichtbij. 

Als we bij Salomon Klein komen begroet Emma, de directeur, ons hartelijk. Anna is er nog niet, maar we moeten maar vast gaan zitten en eten halen. We wachten eerst nog wat, maar gaan dan toch eten. Ook kopen we lootjes en koek en cake voor 's avonds thuis. We krijgen een grote bak met aardappel, groente, kip en een gebakken banaan per persoon. Dat krijgen we lang niet allemaal op. Als Anna komt verzamelt ze door ons overgelaten aardappelen, want daar is wel weer een bestemming voor die beter is dan de prullebak. Groepjes kinderen doen dansjes voor ons en er wordt een loterij gehouden. Hopelijk levert het Salomon Klein weer wat extra inkomsten op, want ze bieden onderdak aan zo'n 160 kinderen tussen de 0 en 6 jaar. Daarmee zijn ze het grootste weeshuis van de stad en hebben een belangrijke functie.

Vanaf het weeshuis zet Anna ons af bij het busstation. We lopen richting 'La Cancha', de mega markt van Cochabamba. In de nauwe en overvolle steegjes raakt Janine al snel de weg en haar goede humeur kwijt. Na een uurtje ronddolen zonder echt leuke dingen te zien trekken we richting een van de grote pleinen, waar Janine een goede koffiezaakje weet: a Paris. Daar doet een goed kop koffie wonderen en we maken nieuwe plannen. Dichtbij is het oude postkantoor, met rijen en rijen obligate souvenirsstalletjes er omheen. Maar dit ziet er leuker uit en is minder druk, dus daar lopen we op ons dooie gemak nog wat doorheen. De jongelui kopen weer wat souveniers (armbandjes voor de dames, en weer een kubus voor Jonathan). Naomi koopt opgezette vlinders, waarvan Anna later betwijfelt of we ze mee mogen nemen het land uit. Dom, maar dat gaan we dan vanzelf zien.

Eenmaal uitgewandeld lopen we terug naar het busstation, waar het in de spits nog een hele kluif is om in de overvolle trufi's plek te vinden voor vier personen. Maar dat lukt uiteindelijk, en we blijken zelfs de goede kant op te gaan. Een kwartiertje lopen van Anna stappen we uit en dan zijn we net voor donker weer thuis.

Op zondag is Anna ook echt vrij, in de ochtend doen we lekker rustig aan. De jeugd loopt naar het zwembad, maar helaas is dat gesloten.  Janine en Anna bereiden de lunch voor. Buurvrouw Antonetta komt eten met haar dochter Anna Belin. Anna maakt er veel werk van, met zalmforel uit de oven, frietjes, verschillende soorten groente en fruit, tortilla chips met guacamole dip... Het is allemaal heerlijk. Helaas bekomt iets van al dat lekkers Jonathan niet zo goed: hij wordt in de loop van de dag erg misselijk.

Na het eten gaan we naar Annemieke en Anko, die met hun gezin al een jaar of twintig in Bolivia wonen. Ze wonen een stukje verderop, echt aan de rand van de stad. We maken kennis met hun jongste drie kinderen, die ongeveer van dezelfde leeftijd zijn als Naomi, Jonathan  en Damaris. Met z'n allen gaan we een eindje wandelen, de berg verder op. Jonathan haakt al snel af omdat hij niet lekker is. Naomi, Janine, Anna en Annemieke lopen verder, het is een heerlijk rondje, zeker als de avondschemring invalt. Terug bij Annemieke thuis kijken we een paar filmpjes die Albert, de oudste, heeft gemaakt. Hij wil graag naar de filmacademie, en hij laat mooie opnames zien. Dan is het inmiddels echt avond en zit het weekend er weer op. Maar slapen komt er nog even niet van: als Janine als laatste net haar bed in gedoken is hoort ze iemand rennen naar de badkamer en daarna gekletter op de badkamervloer: Jonathan is echt ziek geworden en het kwam er even van boven en onder uit. Als je dan al op de wc zit, belandt er het een en ander op de vloer..... Een kwartiertjes dweilen, poetsen en douchen later beginnen we opnieuw aan de nacht. Die verloopt gelukkig ongestoord en dan is het alweer maandag.