Foz do Iguacu

  12 juli: heerlijk geslapen, maar veel te vroeg wakker. Janine heeft een strakke planning gemaakt want we gaan vandaag beide kanten van de waterval bekijken, zowel de Braziliaanse als de Argentijnse. Moet kunnen zeiden onze gastheer en -vrouw, gewoon met de bus. De planning loopt meteen in de soep als blijkt dat we wel ontbijtspullen hebben gehaald, maar geen olie en lucifers. Dus even heen en weer naar de supermarkt, half uurtje..... Maar ja, we hebben vakantie, dus wat geeft het. 

We nemen de bus naar het park. Op onze vraag wanneer de bus komt (niks bustijden op een blaadje, laat staan een schermpje met hoeveel minuten nog), zegt een dame dat die 'over een poosje' komt. Die houden we erin voor vandaag. Op het park stappen we over op een andere bus die ons naar het begin van het pad langs de watervallen brengt. Voordat we instappen probeert een dame ons te verleiden een boottocht te maken tot vlakbij de waterval. "Net zo duur als in Argentinië, maar twee keer zo lang!" Je kan ook met een helicopter, een eco-jungletour wandelen of een rustiger riviertrip maken. Wij houden het bij wandelen. En WAUW, hoe mooi is dat! Je moet het eigenlijk zelf zien, maar woorden schieten sowieso te kort. Foto's dan maar:

In drie woorden: GE WEL DIG was het!!! Tegen half een verlieten we de Braziliaanse kant en togen vol goede moed op weg om ook de Argentijnse kant te gaan bewonderen. Die zou nog mooier zijn: je loopt via een loopbrug letterlijk tot boven de Garganta del Diablo, de grootste waterval van alle 270. Heel ingewikkeld was het niet: de bus terug naar Foz, dan overstappen op de bus die de grens passeert en naar Puerto Iguazu rijdt en daar ook weer overstappen op de bus naar het Argentijnse park. Reken per bus een half uurtje en dan zouden we tussen twee en drie aan de andere kant kunnen zijn. Maarrrrrrr.... de eerste bus kwam 'over een poosje', en datzelfde gold voor de bus over de grens. Deze zou ons bij zowel de Braziliaanse als Argentijnse douane af moeten zetten, wachten tot we onze stempels hadden en dan doorrijden. Niets was minder waar: bij de Braziliaanse douane waren we koud uit de bus of hij reed verder. En, je snapt het, stempelen was zo gebeurd, maar de volgende bus kwam pas 'over een poosje'. Gelukkig wachtte die wel bij ons bij de volgende douane, maar toen moest ook de hele bus door de controle. En dat duurt 'een poosje'. Long story short waren we om kwart over drie pas in Puerto Iguazu en reed er geen bus meer naar het park. BALEN!!!!! Gelukkig nam de jeugd het goed op en bedacht meteen een plan B, met lekker eten en weblog bijwerken. En met een taxi terug! Toen we ons beklag deden bij de taxichauffeur had die echt andere ideeen over de mogelijkheden om het park nog te zien, en voor we het wisten reed onze taxi ons terug naar plan A. Hoera, om twintig voor vier het park in, waar om vier uur het laatste treintje naar de Garganta del Diablo vertrok. Eerst moest Naomi nog acuut plassen, maar om twee voor vier kwamen we puffend aan bij het goede treintje. En ook dit was weer meer dan de moeite waard. Foto's:

​

Taxichauffeur Rafael, onze redder in nood, haalt ons aan het eind van de dag op en zet ons thuis af. We sluiten de dag af met een heerlijke maaltijd bij Emporio com arte, een restaurantje dat kunstexpositie combineert met cuisine.