Van Brazilie, via Argentinie, naar Bolivia.

 En danNa onze spectaculaire kennismaking met de watervallen van Iguacu is het alweer tijd om Brazilie achter ons te laten. In alle vroegte worden we door onze redder in nood van gisteren opgehaald. Hij loodst ons opnieuw door de douanes, rijdt ons nog snel langs een ATM voor de broodnodige cash (Jonathan is helemaal gelukkig met het pakvol pesos dat hij in z'n handen heeft), en zet ons om zeven uur af bij het vliegveld. Daar moeten we een paar uur zoet brengen voordat onze vlucht vertrekt, maar anders zouden we in de toeristenfiles verzeild raken, en aangezien het vliegveld goede wifi heeft, en we spelletjes in de tas hebben, klaagt niemand. Alle tijd om foto's uit te wisselen, insta en Facebook bij te werken etc. 

En dan zijn we een paar uur later op Salta: een heel ander uitzicht dan Foz do Iguacu: de volle groene kleuren van het oerwoud zijn vervangen door veel geel, groen en bruin, grasvlakten en kale bergen. We nemen een bus naar het centrum, en proberen tevergeefs onze rit te betalen. Dat kan volgens de chauffeur alleen met een Argentijnse OV-chip die we natuurlijk niet hebben. Een vriendelijke meneer redt ons en betaalt voor ons en nee, we mogen het niet terug betalen. Op het busstation van Salta stallen we onze koffers en gaan met alleen onze handbagage bij ons de stad verkennen. Salta blijkt een gezellig stadje, waar bovendien toevallig die dag een soort braderie is. Op de markt scoren we 'chulos', de typische andesmutsen met kwastjes, en handschoenen voor ons allemaal. Daarnaast koopt de jeugd souvenirs: Jonathan twee Rubiks kubbussen (ja, echt!), Damaris en Naomi een mooie sjaal. We komen onze eerste lama tegen, hangen wat rond op het centrale pleintje (of tekenen in ons logboek) en sluiten de dag af bij een authentiek Argentijns restaurant: Van Gogh. Anders dan de naam doet vermoeden is er niets Nederlands aan dit restaurant en de keuken is onvervalst Argentijns en prima. Met een goed gevulde maag gaat het rond negen uur richting nachtbus.

De bussen in Argentinië staan goed bekend, en de bus die komt voorrijden ziet er inderdaad goed uit. Wat we niet ingecalculeerd hebben: de bus is heel betaalbaar en wordt dus door iedereen gebruikt. Ook door de gemiddelde arbieder die zo weggelopen lijkt uit het schilderij ''de aardappeleters', maar dan de Argentijnse variant. Het luchtje wat om hen heen hangt is vast heel gewoon, maar voor ons erg onprettig. En dat slaapt niet echt lekker..... Net zo min als de lichten die bij elke stop (en dat zijn er veel) aanfloepen bevorderlijk zijn voor een goede nachtrust. Gelukkig hebben we slaapmaskertjes meegenomen, dat scheelt alweer. Maar uiteindelijk komen we redelijk brak en moe aan in La Quiaca, een klein en rond vijf uur 's morgens uitgestorven, dorpje aan de grens met Bolivia. We lopen na een kledingwissel (winterjassen aan, want het is KOUD!!!!) en een sanitaire stop naar de grens. Daar komen we om zes uur aan, om te horen dat de grens om 7 uur open gaat. Een uur wachten in de kou is dus echt NIET grappig!!! Uiteindelijk mogen we dan doorlopen naar Bolivia. Daar een taxi genomen, want het busstation is verplaatst naar buiten de plaats, en dat is zelfs in Villazon toch wel een paar kilometer ver. Het lukt ons zowaar een tentje te vinden waar de jeugd kan ontbijten. Janine moet voor nu even genoegen nemen met een flinke mok thee, want glutenvrije waar is niet te koop. Een bus brengt ons naar Tupiza, door een dor en droog landschap. , Daar komen we om half elf flink moe aann bij ons hostel, "Los Salares', tevens onze touroperator voor de jeeptour van de komende vier dagen over de Salar de Uyuni. Gelukkig mogen we meteen naar onze kamer, zodat we voor de lunch nog een paar uurtjes slaap in kunnen halen.

Het hotel is echt leuk, en de kamer ontzettend fijn met een heerlijke douche. Tot onze schrik blijkt de reservering niet goed over gekomen: noch het diner voor de eerste avond, noch de engelstalige gids, noch de noodzaak van een glutenvrije maaltijd voor Janine zijn in de reservering verwerkt. Terwijl het wel zo via de mail was kortgesloten. Zowel de dame bij de receptie als Janine balen ontzettend. Er wordt nog een poging gedaan een engelstalige gids te vinden, vooral omdat Naomi en Damaris geen Spaans spreken of begrijpen, maar dit lukt niet. Als blijkt dat die gids niet had gekookt zijn we er stiekem ook wel weer blij mee. Dan maar vertalen onderweg. Het glutenvrij dieet en een avondmaal blijkt wel snel te regelen, en voor de meisjes wordt een stuk Engelse tekst aangeleverd als aanvulling op de Spaanse uitleg van de gids. Dus met goede moed maar op pad!