Van Uyuni naar Cochabamba

De slaaptrein ziet er netjes uit, met mooie stoelen die lekker ver achterover kunnen. Omdat we eerste klas tickets hebben gekocht is het er lekker rustig en dit keer geen last van hinderlijke luchtjes, zoals in de bus. We worden speciaal naar onze coupe begeleid en we zitten nog niet goed en wel of er wordt een snack gebracht met drinken, en vlak na vertrek ook nog een kussentje en een dikke deken. omdat de trein ook verwarming heeft is dat laatste niet eens zo hard nodig. De trein blijkt heel rustig te rijden, wat niet zo raar is aangezien we 7 uur doen over nog geen 300 km, zonder tussenstops. Maar het geheel schommelt enorm. Dat slaapt eigenlijk wel goed, dus allevier doen we van tijd tot tijd een tukje. Voor de ramen zitten schuifluiken die het goed donker houden. Tegen half zeven zijn we bijna in Oruro, en stiekem gluren we onder de half opengeschoven schuifluiken door. Zo spotten we nog een flinke groep flamingo's in een meer, grijze dit keer. Oruro lijkt een behoorlijke plaats, maar ziet er verder net zo afgesleten uit als andere stadjes die we tot nu toe zagen. Van het treinstation naar het busstation is ongeveer 1,5 km lopen. Appeltje eitje, maar niet op 3700 m hoogte. Op je dooie gemakje kom je er wel, dus zo gezegd, zo gedaan. Jonathan weer met twee koffers, zodat Naomi niet hoeft te sjouwen. Op het busstation is het om half acht nog een dooie boel: geen kaartenverkoop en geen bussen. Ook geen overzicht van tijden. Wel zijn er kleine microvans waar volop voor gecharterd wordt. Ons plan om eerst te ontbijten gaat niet lukken, want er zijn ook geen eettentjes open. Dus slaan we wat eten in bij een etensstalletje en stappen in een microvan. Over vier uur in Cochabamba wordt gezegd. Er sluit nog een gezinnetje aan, dan is het busje om half negen vol en gaan we rijden. De chauffeur rijdt met hoog tempo, gelukkig wel heel vaardig. Meekijkend op onze kaartenapp (maps.me) zien we al snel dat we veel eerder dan half een in Cochabamba zijn. In de stad zelf vertragen we weer iets, maar uiteindelijk zijn we voor twaalf uur op het busstation in Cochabamba. Anna redt dat niet, dus we moeten een poosje wachten. Na een half uur is ze er, en het is een vrolijk weerzien. We rijden naar Anna's fijne huis en installeren ons daar. Anna heeft een hele bovenverdieping voor ons beschikbaar: een heel grote zitslaapkamer met twee tweepersoonsbedden, een walk-in closet en een badkamer met douche en toilet. Heerlijk, en we voelen ons al snel thuis. De kinderen raken meteen bevriend met Laika, de hond. Anna heeft intussen voor ons de lunch klaar en 's avonds staat er een pan met rijst en kip op tafel. Damaris had wel meteen naar het project gewild, maar de rest is blij dat we de rest van deze dag even rustig aan doen. We spelen een spelletje kaart en gaan vroeg naar bed.