Jeeptour Salar de Uyuni, dag 1

15 juli 2018 - Salar De Uyuni, Bolivia

  Aaah, zo jammer dit! De foto's van de camera kunnen even niet geupload worden naar deze website. dus we (en jullie) moeten het even doen met de foto's van onze telefoons.....

Maar goed, de jeeptour over de Salar de Uyuni. We starten in Tupiza, ten zuiden van de Salar de Uyuni. Je kan in Bolivia op twee plaatsen starten, in Tupiza of in Uyuni. Eindpunt van de reis is altijd Uyuni, dat vlak naast de Salar, de zoutwoestijn, ligt. Bij het uitstippelen van de reis was dit nog even een puzzeltje. De Salar is namelijk niet alleen beroemd, maar ook berucht, omdat er elk jaar wel ongelukken gebeuren vanwege krakkemikkige jeeps en/of roekeloze chauffeurs. Het vooronderzoek wees uit dat er drie redenen waren om vanuit Tupiza te starten: minder touroperators die betere kwaliteit leveren (bijvoorbeeld: alle jeeps hebben gordels. Joh!), mooiere route want vanuit Uyuni rijd je altijd het stuk over de Salar twee keer EN minder toeristen van deze kant, dus je rijdt rustiger. Het bezwaar dat de tours in Tupiza duurder zijn viel daar ruimschoots tegen weg. Een ander bezwaar ontdekten we onderweg: je bouwt minder slim op in hoogte. Tupiza ligt op 2800 meter, Uyuni op 3650 meter hoogte. Vanuit Uyuni rijd je eerst een dag op dezelfde hoogte door, vanuit Tupiza stijg je op dag 1 al naar 4855 meter. Meer risico op hoogteziekte dus. Anyway, na ampele overweging kwamen we terecht bij Los Salares, een klein familiebedrijfje met erg goede recensies op tripadvisor EN de belofte dat ze glutenvrij konden koken.

Op zondagochtend stond om zeven uur ons ontbijt op tafel, en om half acht gingen we met onze spullen bij de jeep. Elvis (no joke), onze chauffeur, laadde al onze bagage bovenop de jeep naast de vaten brandstof, het reservewiel en een deel van de keukeninventaris. Wij mochten op twee bankjes achterin de jeep schuiven, de kleinsten (ergo Janine en Damaris) achterin met nul beenruimte. Maar MET autogordels. Onze kokkin Miguelina moest nog snel onderweg wat laatste inkopen doen, en scoorde en passant een zakje cocabladeren op voor Elvis. Met een rustig gangetje vertrokken we, Tupiza uit en de bergen in. Je zou denken: een berg is een berg is een berg. Maar in deze vier dagen hebben we ze echt in alle soorten en maten gezien: rood, grijs, groen, en alles daartussenin. Op gezette tijden zetten Elvis de auto stil om uitleg te geven over de omgeving. Zijn spaans is goed te volgen, zodat Jonathan en Janine weer konden vertalen voor de dames. Eerste stop, 3200 meter hoogte, Sillar met een mooi uitzicht over de vallei  waar we uit kwamen.

De jeep klaarmaken voor de tour: alle bagage op het dak.De Sillar, mooi uitzicht, cactussen, en van 2800 meter al naar 3400 geklommen.

Al snel zien we onze eerste lama's. Een bijzonder gezicht, al die schijnbaar los lopende dieren, maar wel met gekleurde pluimpjes in hun oren. Dat wil zeggen dat ze bij iemands kudde horen. Behalve lama's komen we ook heel vaak vicuna's tegen, net zo iets, maar net even anders :-). Volgens de engelse vertaling die we mee kregen zouden er hier ook struisvogels rond moeten lopen, en inderdaad, Jonathan spot onze eerste Nandu's al heel snel! Jonathan, vanaf nu noemen we hem Freek Vonk, blijkt overigens onze natuurfotograaf in spe: alle leuke foto's van 'beesten' zijn te danken aan zijn geduld en doorzettingsvermogen, en ook de filmpjes zijn van hem. (Let niet teveel op de begeleidende teksten, of wel als je dat leuk vindt ;-) ) Rond de middag stoppen we in het dorpje Cerillos voor lunch. Binnen een kwartier heeft Miguelina een complete warme maaltijd voor ons op tafel staan, die we ons goed laten smaken. De jeugd knuffelt de dorpslama, we komen een groep Belgen tegen waar we wat mee kletsen en dan gaat de reis verder. We stoppen bij de Ciudad del Encanto (de betoverde stad) waar de rotsen bijzondere vormen krijgen van erosie door de regen. Alsof Gaudi ze ontworpen heeft. Steeds hoger komen we bij de ruines van een koloniaal dorp en tenslotte bij de Laguna Morejon, op 4855 meter. Het mooie uitzicht met op de achtergrond de 6800 meter hoge Uturunco vulkaan is aan Janine en Naomi niet meer besteed. Die zijn knap beroerd van de hoogte en hebben beiden flink hoofdpijn. Gelukkig is ons nachtverblijf 'slechts' op 4300 meter. We zijn blij dat we daar aankomen, en na de warme thee en zowaar een driegangen maaltijd duiken we tevreden ons bed in. Een missertje van Miguelina: vermicelli ringetjes in de soep. helaas ontdekt Janine ze te laat en moet ze de gevolgen maar gaan ondervinden.

Tour dag 1, ciudad del encantoLama’sLama oversteek, dag 1Jeeps bij onze eerste lunchstopNandu’s

Foto’s